chẳng phải tình đầu sao đau đến thế

Jesień znów postanowiła zagrać w dramat – liście wirują, deszcz szepcze o wieczności, a serce bez powodu ćwiczy rolę po raz pierwszy złamanego. Chociaż doświadczenie już jest, dyplom z wyróżnieniem z przedmiotu „nie zakochiwać się zbyt mocno” dawno temu został zdobyty. Ale najwyraźniej życie jest tak urządzone, że nawet drugie, trzecie, piąte uczucie wciąż zakłada szkolny mundur i idzie zdawać egzamin ponownie – z tymi samymi naiwnymi oczami i drżącymi rękami. Gdzieś pomiędzy ostatnim "żyj dobrze, mój drogi" a cichym "dziękuję" kryje się najszczersza forma miłości – ta, która potrafi odpuścić. Nie z patosem, ale z tym lekkim, prawie niewidocznym trzaskiem w piersi, kiedy rozumiesz: to nie pierwszy ból, ale z jakiegoś powodu znów jest nowy. Może to wina deszczu. Może po prostu w tym, że serce jest niepoprawnym romantykiem, któremu cały czas wydaje się, że tym razem wszystko będzie inaczej.