KHÔNG CẦN NÓI NHIỀU

Gdzieś między błyskami świateł a klaskaniem dłoni rodzi się nastrój wieczornego miasta – tego samego, w którym nawet powietrze zdaje się przesiąknięte rytmem. Muzyka raz podrzuca w górę jak na karuzeli, a raz nagle hamuje w zwolnionym tempie – i chce się po prostu płynąć w tej mieszance dźwięków, gdzie nie ma ani zasad, ani pośpiechu. Wszystko się kręci, migocze, odbija – jak w lustrach klubowego światła, gdzie każdy moment łapie swój kadr, aż do przegrzania ekspozycji. Tutaj nikt nie obiecuje jutra, a w tym tkwi szczególna wolność: być w chwili, na wdechu, w blasku reflektora. Trochę zamieszania, odrobina ironii, kropla elektryczności w żyłach – i oto noc znów klika migawką, utrwalając życie w ruchu.