Nắng Ấm Trong Tim

Pachnie jaśminem i ciepłem obcego ramienia. Świat jakby stał się bardziej miękki – jakby ktoś wygładził go dłonią i zostawił trochę światła na koniuszkach palców. Wszystko kręci się wokół jednej uśmiechniętej chwili, którą z jakiegoś powodu chce się rozciągnąć w nieskończoność, żeby nawet czas ucichł i nie przeszkadzał. W melodii jest ta rzadka spokój, kiedy serce nie potrzebuje dowodów. Po prostu obok - i to wystarczy. Tam, gdzie zwykle mieszkają lęki, teraz jest tylko oddech, nieco przerywany od szczęścia. A jeśli nawet nadejdzie burza – nic strasznego, bo są ręce, które potrafią utrzymać i niebo, i pamięć, i ciepłą ciszę między słowami.