Cyclones

Pachnie solą i żalem. Jakby ktoś zostawił otwarte okno nad morzem, a do środka wdzierał się wiatr pełen niewypowiedzianych „przepraszam”. Wydaje się, że wszystko już przeżyte, ale w środku wciąż drży ciepły ślad – jak piasek, którego nie da się wymyć z włosów po burzy. Nie ma tu głośnych dramatów, tylko ciche „a co by było, gdyby…?” – spóźnione, niemal czułe. W każdej zwrotce próba usprawiedliwienia losu pogodą, bo tak łatwiej, niż przyznać, że burza była wewnątrz. I gdzieś pomiędzy zardzewiałą podłogą, wieczornymi dzwonami i porannymi przypływami brzmi prosta myśl: nie wszyscy, których zabiera fala, toną – ktoś po prostu nie odważył się popłynąć z powrotem.