STREET LIFE

Wydaje się, jakby pokój wypełnił się słonecznym pyłem i zapachem żelazka, którym właśnie wyprasowano zasłony. Wszystko brzmi trochę domowo: jakby człowiek po prostu postanowił coś zrobić sam – nie dlatego, że musi, ale dlatego, że chce. Dźwięk jest nieco nierówny, jak krawędź materiału odcięta na oko, ale na tym polega cały urok. Palce potykają się o struny, jakby szukały odpowiedniego nastroju między "dobrze, niech tak będzie" a "o, udało się". Muzyka uśmiecha się – bez słów, bez wielkich znaczeń, po prostu w rytm wewnętrznego spokoju. Gdzieś w tle słychać brawa, i to jakby oklaski dla wszystkich, którzy choć raz podjęli się czegoś nowego, nie wiedząc, czy wyjdzie pięknie. I niech w końcu trochę krzywo, ale za to swoje – ręcznie robione, jak ciepły sweter z jedną krótką rękawicą.