Hoe Zou Het Nu Gaan?

Jak dziwnie by to nie zabrzmiało, pamięć potrafi być uprzejma. Nie dzwoni, nie pisze, nie robi scen, ale nagle pojawia się gdzieś między wieczorną herbatą a nudnym serialem – i oto znowu te oczy, ten głos i fraza „jakby wszystko się potoczyło, gdyby…”. Wydawałoby się, że wszystko przeżyte, odpuszczone, nawet podpisane w archiwum pod hasłem „byłe”, a w środku wciąż tli się ciche światło – jak żarówka w pustej klatce schodowej, której nikt nie wyłącza z litości. I śmiesznie, i trochę smutno: ludzie przecież obiecują być przyjaciółmi, ale kto w ogóle potrafi się przyjaźnić po końcu? Została tylko muzyka – miękka, prawie szeptem, jak rozmowa z kimś, kogo od dawna nie ma obok, ale kto i tak nie odchodzi. Bo zapomnieć to nie znaczy przestać pamiętać.