Dalam Diam

Bywa, że niby wszystko jest na swoim miejscu – uśmiech, rozmowy, nawet telefon ładuje się za pierwszym razem. A w środku - jakby ktoś wyniósł meble z mieszkania i zostawił tylko echo. Niby żyjesz, niby funkcjonujesz, ale każda myśl jest jak krok pustym korytarzem. Głośno, samotnie i niezbyt jasno, dokąd w ogóle idziesz. I to przecież nie dramat, nie uraza – po prostu zmęczenie, starannie owinięte w „wszystko w porządku”. Uśmiech jak zbroja, żarty na zawołanie, i tylko w ciszy nagle staje się jasne, że siły do utrzymania "stałości" - są na wyczerpaniu. Ale tam, gdzie się łamie, zwykle zaczyna też rosnąć coś nowego. Między wierszami słychać nie porażkę, ale ciche oddechy nadziei – jakby ktoś w końcu przestał uciekać i po prostu pozwolił sobie być.