Bila Hatimu Pergi

Jest w tym uczucie, jakby czas na sekundę zwolnił, tylko po to, by dać sercu szansę na oddech. Kiedy wszystko już zostało powiedziane, ale cisza między słowami brzmi głośniej niż jakiekolwiek wyznanie. Wydaje się, że jeszcze trochę - i można by było wszystko naprawić, ale rzeczywistość uparcie kiwa głową: "za późno". Tu nie ma dramatu wprost, tylko łagodne żal, jakby ktoś ostrożnie przewracał strony starego albumu ze zdjęciami, gdzie na każdej stronie widać dłonie, kiedyś mocno splecione. Ciepło wciąż gdzieś tuż obok żyje, w pamięci, w powietrzu, w akordzie, który utknął między wdechem a wydechem. I nawet jeśli drogi się rozeszły, gdzieś w głębi brzmi obietnica – czekać. Nie dlatego, że trzeba, ale dlatego, że inaczej się nie da.