La Vida Perfecta

Ciepły piasek pod stopami, koktajl w dłoni, idealny opalony uśmiech – i nagle przeciąg w środku, przed którym nie schowasz się pod żadnym filtrem. Wszystko wygląda pięknie, ale nie jest żywe. Jak zdjęcie z wakacji, gdzie twarz promienieje, a oczy mówią: „Chcę do domu”. Tu brzmi to samo „adieu”, ale nie do obcych ludzi, tylko do wyimaginowanej wersji siebie – nieskazitelnej, poprawnej, nudnej. Piosenka jakby zmywa makijaż z duszy: zmazuje bronzer z iluzji, wyrzuca scenariusz „idealnego życia” i pozostawia nagą prawdę – z bliznami, śmiechem i marzeniem, by znów poczuć słońce nie na skórze, ale pod żebrami.