Мамине намисто

Jakby poranne światło zajrzało do szkatułki mamy – miękko, delikatnie, z miłością. Tam leży naszyjnik, gdzie każda koralik to wspomnienie, rada, dobre słowo, które ogrzewa nawet wtedy, gdy wokół jest zimno. W tym brzmieniu jest coś z prastarego obrzędu – jakby zakładało się nie tylko ozdobę, ale więź z korzeniami, z tymi, którzy śpiewali, modlili się i wierzyli przed tobą. Piosenka rozkwita jak gałązka po deszczu – przejrzysta, czysta, odrobinę magiczna. I chce się wierzyć, że gdzieś wśród koralików losu czeka już ta jedyna – ta sama, dobra. Nie kupiona, nie znaleziona, a po prostu poczuwana, gdy serce się uspokaja.