Root of all Evil

Świat rozpada się w szwach, jak sweter po nieudanym praniu – niby ten sam, ale już nie trzyma formy. W piersi dręczy dziwne uczucie – gdzieś pomiędzy skruchą a pragnieniem jeszcze jednego łyku tego, co niszczy. Wszystko brzmi jak spowiedź, wypowiedziana nie w kościele, ale na parkiecie pod neonowymi błyskami, gdzie święci i grzesznicy stoją w jednej kolejce po zbawienie. Tu i ból straty, i pokusa, by znowu włożyć palce do gniazdka, byle tylko poczuć, że żyje. Grzech, wina, alkohol – wszystko spleciono w jeden pulsujący akord. I być może właśnie w tym chaosie kryje się dziwne szczęście – takie, za które potem na pewno trzeba będzie żałować, ale najpierw chce się po prostu tańczyć.