OCCHIAIE

Miasto oddycha przeciągami i neonowym zmęczeniem. Księżyc wisi nad ulicami, jakby miał pod oczami cienie od bezsenności – takie same jak u wszystkich, którzy zatrzymali się tej nocy nieco dłużej, niż powinni. Między witrynami – obce twarze, chłód i plastikowe uśmiechy manekinów, które wydają się bardziej żywe niż przechodnie. Muzyka wędruje razem z bezdomnym: trochę pijana, trochę smutna, ale wciąż uparta – śpiewa, dopóki starcza powietrza. I w tym krzywym tańcu z odbiciem na mokrym asfalcie nagle przebija się coś bardzo ludzkiego: śmiech, który brzmi jak prośba o ciepło. Noc zapada w oczy jak gęsty dym, ale gdzieś pod tą ciemnością cicho porusza się myśl – dno zostało osiągnięte, a więc dalej można tylko wypłynąć.