Fingo&Spingo

Jakby cały świat zacisnął pięści i udawał, że wszystko jest pod kontrolą. Twarz gładka, głos bez drżenia, tylko palce zdradziecko wybijają rytm po biodrze, jakby wybijając kod alarmowy. W powietrzu zapach żelaza i adrenaliny, gdzie strach udaje odwagę, a zmęczenie to po prostu złe oświetlenie. Wszyscy udają, że się trzymają. Że tak trzeba – fałszywie, ale pewnie. Gdzieś pomiędzy igłą a mikrofonem, pomiędzy obowiązkiem a wypaleniem, kryje się ta granica. Kiedy już nie wiesz, co tobą kieruje – wiara, złość czy nawyk przetrwania. Ale i tak dalej to robisz. Bo nie można upaść pierwszym, gdy za plecami stoi kolejka tych, którzy czekają, aż wytrzymasz. I tak, może noc nie podpowie odpowiedzi, ale za to uczciwie pokaże, kto udaje, a kto naprawdę się stara.