Rubber Band Man (with Hozier)

Trochę jak notatka w dzienniku napisana na krawędzi rozbitego kieliszka: delikatnie i z pełną świadomością przyznaje, że nic nie jest naprawdę wieczne, ale robi to z uśmiechem. Głos - jak list z innego pokoju: bliski w pamięci, daleki w krokach; słowa ciągną się od pęknięcia do przebicia, jak stara gumowa bransoletka, która wciąż trzyma formę, choć zna już wszystkie swoje granice. Nie ma tu moralizatorstwa – tylko cicha instrukcja przetrwania: być elastycznym, a nie kamiennym, karmić ptaki, jeśli się chce, i nie trzymać świata w cemencie. Wewnętrzny chaos odziany jest w światło, pamięć wypływa jak nowy tatuaż w nocy, a prośba „zacznijmy od nowa” brzmi nie dramatycznie, lecz dziecięco nalegająco. To nie krzyk żalu po stracie, ale ciepły salut dla tego, co kiedyś było „na zawsze”, a mimo to można spróbować zacząć od nowa.