Зоряний час

Wydaje się, że wszechświat dziś się uśmiecha – szeroko, dziecięco szczerze, jakby sam przypomniał sobie, jak to jest marzyć bez oglądania się za siebie. W powietrzu czuć początek: to, co się dzieje, gdy ktoś nagle postanawia nie czekać na„odpowiedni moment”, tylko po prostu startuje. Nie ma tu patosu, tylko lekkość – jak u ludzi, którzy wiedzą, że ich głos nie jest jedynym, i dlatego chcą śpiewać głośniej. W każdym akordzie jest trochę gwiezdnego pyłu i wiara, że niebo nie jest jednak granicą. Kiedy łączą się miliony głosów, nawet ciemność zaczyna brzmieć jak muzyka.