водопадами

Są uczucia, które nie umierają – po prostu spadają w dół, jak woda ze skały. Głośno, pięknie i nieuchronnie. Nie ma w nich spokoju, tylko ruch: plusk, hałas, chwila ciszy – i znowu spadek. Miłość nie jest tu o szczęściu, ale o żywiole, który nie pyta, czy jesteś gotowy na głębię.

Muzyka uderza jak deszcz po upale: oczyszcza, pali, pozostawia ślad. Między wierszami – sól, powietrze i to„prawie”, które pali mocniej niż jakiekolwiek„na zawsze”. Dwoje ludzi, którzy mogli stać się oceanem, ale wybrali bycie wodospadami – zbyt burzliwymi, by się połączyć, i zbyt żywymi, by się zatrzymać.