Si te vas...

Wydaje się, że ktoś ponownie próbuje wyjaśnić miłości, jak ma być – a ona, jak zwykle, robi wszystko po swojemu. Tutaj uczucia żyją na skrzyżowaniu między marzeniami a zmęczeniem, gdzie każdy krok prowadzi albo do światła, albo z powrotem do ślepego zaułka. Wszystko jest przesiąknięte czułością, od której boli serce, i smutkiem, od którego i tak nie chce się odejść.

Piosenka brzmi jak wieczór w mieście po deszczu: wilgotne powietrze, odbicia latarni i człowiek stojący na środku ulicy bez wyjścia, ale z wiarą, że zaraz pojawi się księżyc. Jest w niej wyznanie, pożegnanie i ta cicha nadzieja, że może tym razem nikt nie odejdzie.