Balafre

Kadry migają jak puls – czysty„film noir” z nutką asfaltu. W witrynie błyszczą łańcuchy, w tekście – składany nóż„na wszelki wypadek”, 150 róż jako czek na iluzję i to samo zdanie o dwóch typach ludzi: tych, którzy mają naładowany pistolet, i tych, którzy kopią. Bit dymi jak spaliny pod klatką, żarty są ostre jak manicure, a delikatność, jeśli się pojawia, to tylko w opakowaniu sarkazmu.

Wszyscy grają w kowbojów z wielkiego miasta: zimna kalkulacja, klejnoty„na szyi winy” i rytualna brawura, żeby nie słyszeć ciszy. Tutaj romantyzm nie kwitnie, tylko błyszczy; niebezpieczeństwo pachnie lakierem i prochem. Wygląda zuchwale, łatwo się słucha, a potem pozostaje ten sam posmak sali kinowej, gdzie kręcą się napisy końcowe, a historia wciąż trzyma za gardło.