Gravity

Sztorm w środku, starannie zapakowany w wersety – gniew jak grawitacja, która nie dyskutuje, a po prostu ciągnie wszystko w dół. Czuję, jakby wcale nie chodziło o przebaczenie, tylko o niedokończone zadanie: misja wisi mi nad głową, a każdy krok jest kalkulacją. Księżniczka nie jest tu baśniowym archetypem, lecz pretekstem do kalkulacji – ironicznie słodkim powodem, by jednak przywrócić równowagę światu. Brzmi chłodno i dziennikowo szczerze: nie ma dramatycznych monologów, jest za to miarowe rozłożenie sił – chmury się zbierają, nie ma już kogo ratować, a serce opada jak przedmiot pod ciężarem faktów. W tym upadku jest też coś wyzwalającego: zemsta przypomina porządek, a nawet jeśli na końcu pozostaje ślad krwi, pozostaje też jasność.