夢をみせて

Świat zamiera między wdechem a wydechem – gdzieś na granicy snu, wspomnień i pożegnania. Wszystko tu ciche i pachnie przejrzystym światłem: jakby wiosna przyszła zbyt późno, ale i tak przyniosła sakurę. Muzyka płynie jak oddech obok - prawie dotyk, prawie słowo, które nigdy nie zostało wypowiedziane. W każdym dźwięku - czułość, która boli, i ból, który wciąż kocha. To nie dramat, a łagodne pożegnanie z przeszłością, gdzie „jeszcze trochę” rozciąga się w wieczność. I niech poranek wszystko zmaże, noc pozwoliła przeżyć to, czego nie można odzyskać. Tak kruche, tak piękne, że nawet cisza po dźwięczy jak kontynuacja.