Hitam Putih

Czasem miłość to nie bycie razem, a świadomość, że nie można być razem. Jak niebo i ziemia: jakby blisko, a jednak nieskończenie daleko. W miłości zawsze jest coś nie do pogodzenia – jak woda, która gasi ogień, i ogień, który i tak chce płonąć.

W tej piosence słychać to najcichsze dorastanie, kiedy ból nie znika, ale staje się czymś zwyczajnym, jak blizna, do której już nie sięgasz ręką. Serce wciąż kłóci się z rozumem, ale gdzieś w środku pojawia się lekka pewność – to minie. Bo nawet do pustki można się przyzwyczaić. Zwłaszcza jeśli wcześniej nazywała się miłością.