The Winner Takes It All

Czasami życie naprawdę przypomina grę w karty: wszystko jest rozłożone zgodnie z zasadami, stawki są obstawione i ktoś na pewno odejdzie z pustymi rękami. Tylko nikt nie ostrzega, że w tej grze nie wygrywa as, ale miłość.

Tutaj ból nie krzyczy – brzmi krystalicznie, niemal szlachetnie. Jak kieliszek postawiony na stole po ostatnim toastu. Wszystko odbyło się uczciwie, bez dramatyzmu i wzajemnych oskarżeń, ale osad pozostaje – delikatny, jak ślad po pierścieniu na szkle. Piosenka pachnie porażką, która z jakiegoś powodu jest piękna. Tym rzadkim momentem, kiedy przegrany nie budzi litości, ale szacunek – za to, że się nie załamał, po prostu wstał od stołu i cicho odszedł.