Backburner

Telefon, który pachnie przeszłością – trochę gorzko, trochę przytulnie. W głosie słychać zmęczenie, poczucie winy i to właśnie „a nuż wciąż można”. I choć dawno już pora wyciągnąć lekcję, to przyzwyczajenie do parzenia się to też sposób na ogrzanie się. Tu nie chodzi o pasję, nie o przebaczenie – o cichy masochizm czułości, kiedy nawet zwęglenie jest przyjemne, jeśli dzieje się na tylnym palniku. I wydawałoby się, że wszystko jest jasne: za późno, za bardzo boli, za dobrze znane. Ale jest coś dziwnie żywego w kontynuowaniu rozmowy, chociaż oboje wiedzą, że zakończy się ona milczeniem. Jakby smutek też był rodzajem więzi, a sarkazm formą miłości, tylko nieco przypaloną.