L

Siedem lat to przyzwoity czas, żeby nauczyć się nowego języka, zmienić kilka prac, a może nawet przestać czekać. Ale nie. Czas płynie, ludzie się zmieniają, a w środku wciąż ten sam impas z „a nuż jednak”. Ciepły nawyk estetycznego cierpienia: patrzeć w plecy temu, kto od dawna patrzy w innym kierunku, i pocieszać się myślami o „karmie” i „wszystko nie na darmo”. Smutna naiwność, opakowana w piękną melodię, gdzie każda linijka jest jak stare powiadomienie, którego z jakiegoś powodu szkoda usunąć.