Resah Jadi Luka

Są chwile, kiedy świat jakby decyduje się zagrać w chowanego – wszystko, co ciepłe, nagle znika, a w jego miejsce pozostaje pustka z lekkim echem. Jeszcze niedawno obok było ramię, które chroniło przed burzą, a teraz tylko wiatr, który nie wie, gdzie wiać. Ale nawet ta cisza zachowuje pamięć o dotyku. W piosence czuć dziwne uspokojenie – jakby ból już nie parzył, a po prostu siedział gdzieś w środku, cicho oddychał i przypominał, że kiedyś to wszystko było prawdziwe. Czas nie dał drugiej szansy, ale pozostawił ślad. I być może właśnie dlatego chce się tu zostać – na granicy między przeszłością a przyszłością – dopóki wszechświat w końcu nie zdecyduje, że czas odpuścić.