рожон

Czasem zmęczenie nie wynika z pracy, ale z tego, że zbyt długo trzymasz się w ryzach. Kiedy chce się jednocześnie krzyczeć i przytulać. Kiedy z całych sił starasz się nie rozbić naczyń, chociaż w środku dzwoni mocniej niż porcelana o płytki. Wszystko wydaje się proste: nie wchodź w konflikt, nie mów za dużo, nie wspominaj przeszłości. Ale gdzieś pod skórą i tak pęka – pięknie, do bólu, jakby serce postanowiło zagrać pożegnalny akord, a potem udawać, że po prostu wypadło z rytmu. Miłość w takich chwilach nie przypomina święta – raczej cichy wieczór w kuchni, gdzie pachnie kolacją i niedopowiedzeniami. Dwie osoby siedzą naprzeciwko siebie, każda z własnym zmęczeniem, własną winą, własnymi „przepraszam”. Ktoś gra źle, ktoś po prostu się przeliczył. Ale w tym fałszu jest dziwne ciepło – jakbyśmy wciąż żyli, dopóki jest komu powiedzieć „tak bardzo cię potrzebuję”.