Не было бы разницы

Przekleństwa są tu jak przyprawy w ulicznej shawarmie: ostre, bezwstydne i z jakiegoś powodu smaczne. Każda linijka jakby pluła w stronę przyzwoitości, ale robi to z takim szykiem, że aż wstyd się nie zaśmiać. Świat to miejsce, gdzie „pedałuj, aż dostaniesz”, a filozofia przetrwania jest prosta jak stołek w kuchni dziadka: nie proś, nie czekaj, po prostu działaj, nawet jeśli wszystko leci w gruzy. Pod tym hałasem wulgarnych słów kryje się coś prawie wzruszającego – zmęczona szczerość. Ten przypadek, kiedy zamiast przemowy motywacyjnej włączasz brudny kawałek i nagle wszystko staje na swoim miejscu. Nie o dobro i zło, ale o to, jak żyć, gdy nie ma innych instrukcji.