猫

Jak wieczór przed burzą – drżące palce, niezdarny uśmiech i głos, który nagle decyduje się powiedzieć wszystko, co zbyt długo się gromadziło. Świat tonie w zachodzącym słońcu, a gdzieś w głębi brzmi prosta myśl: odpuścić nie znaczy przestać kochać. Po prostu niech słońce spłonie pierwsze. To cicha historia o tych, którzy zostali sami na głośnej ulicy. Kiedy serce walczy z ciałem, kiedy smutek staje się prawie przytulny, a dawna bliskość zamienia się w kota – niezależnego, miękkiego i wymykającego się. A jeśli nagle wróci, choć na chwilę, będzie można znowu oddychać bez wysiłku. Piosenka pachnie ostatnim latem, ciepłem dłoni i głupią wiarą, że wszystko można przemalować na swoje kolory. Nawet pustkę.