Геншин

Noc, kiedy głowa huczy od myśli, a telefon świeci ciszej niż świeca. W środku nie ma histerii, tylko zbyt głośne serce. Takie, które chce tańczyć w czerwonej sukience na środku baru, pisać do byłych, pobierać playlistę, usuwać ją i ponownie pobierać. Wszystko w kółko, jak rytuał – żeby poczuć się choć trochę żywą.

Miłość nie jest tu dokładna i nie chodzi o logikę. Wybucha jak błyskawica w pełni księżyca, pachnie adrenaliną i perfumami, pozostawia ślad, jakby od kieliszka na drewnianym blacie. Śmieszna, szalona, niebezpieczna – ale prawdziwa. Taka, po której można wyć do księżyca lub pojechać do pierwszego, kto odpowie. Najważniejsze – nie spać.