Пацаны

Miasto oddycha wydechem – głośno, z chrypką, jakby po długiej bezsennej nocy. Tutaj każdy porusza się, jakby zawsze spieszył się, aby nie spóźnić się na własne przeznaczenie. Chłopaki kręcą monetą nie dla blasku, ale żeby udowodnić, że w ogóle potrafią – zrobić, wznieść się, nie rozpłynąć się w betonie. Ktoś ma telefon, ktoś ma zaległość, ktoś ma marzenie w kieszeni między drobnymi i kluczami do cudzego samochodu.

Wszyscy chcą się wydostać – choćby o krok, choćby o metr w górę. Świat wokół jest nieco pokręcony, ale za to uczciwy: nie chodzi tu o romantyczność ulic, ale o energię, która bije w piersi jak bas w głośnikach. I podczas gdy miasto miga neonami, chłopaki ruszają się – niektórzy w rytm, inni wbrew.