Уходя

Czasami wydaje się, że miasto samo cię wypycha – hałasem, światłem, ludźmi o pustych oczach i telefonami zamiast twarzy. I wtedy chce się po prostu zamknąć za sobą drzwi, żeby nie ciągnęło cię z powrotem ten przeciąg niedopowiedzeń i zmęczenia. Wszystko wydaje się żywe, ale już nie w harmonii. Puls bije nie tam, gdzie powinien, dni mijają jak obcy kalendarz, a wewnątrz – jakaś wewnętrzna ucieczka, bez walizek, ale z poczuciem, że nie wrócisz do domu taki sam jak wcześniej.

Utwór brzmi jak próba oczyszczenia się z kurzu przeszłości, wydobycia z siebie utrwalonego bólu, podczas gdy świat pędzi dalej. Trochę brudno, trochę pięknie – jak miasto po deszczu. A gdzieś tam, między zmęczeniem a nadzieją, słychać ciche„czekamy” – jakby ktoś jednak pozostał po drugiej stronie tych zamkniętych drzwi.