Осінь

Jesień ponownie przypomina, że ciepło to nie stopnie, ale dotyk. Powietrze pachnie liśćmi i zmęczeniem, światło za oknami drży – już nie ogrzewa, ale jakby się starało. Gdzieś w środku osiada smutek, miękki jak kurz na starych zabawkach i równie uparty. Jakby ktoś rozbił szybę między„było” a„jest”, a teraz trzeba zbierać odłamki gołymi rękami, starając się nie skaleczyć wspomnień.

Milczenie staje się nowym językiem, kiedy słowa już nic nie naprawiają. Pozostaje tańczyć z jesienią - nieco niepewnie, z nadzieją, że mgła się rozwieje, a ręce, które dziś ogrzewają, nie znikną wraz z ostatnim słońcem.