the time

Wydaje się, że powietrze tej nocy upaja się muzyką. Wszystko wokół jest nieco zamazane – światła, twarze, myśli – i dzięki temu oddycha się jeszcze łatwiej. W kieliszku nie ma tylko napoju, ale pozwolenie na bezwstydne życie, niepamiętanie imion, nie liczenie godzin. Tutaj nikt nikomu nic nie jest winien, poza przyjemnością bycia na tej samej fali.

Tętno pokrywa się z basem, umysł wyłącza się gdzieś pomiędzy łykiem a rytmem. Wszystko, co ważne, sprowadza się do jednego prostego faktu: teraz jest dobrze. Potem znów będzie można udawać poważną osobę, ale na razie noc hojnie dzieli się swoją niepamięcią. I to chyba najlepsza wymiana z możliwych.