Sława

Poranek nadchodzi zbyt wcześnie – jakby noc była zmęczona, rzuciła wszystko i odeszła bez pożegnania. Powietrze jest gęste od obcych słów, gdzie sława pachnie plastikiem, a prawda – goryczą. Świat huczy, każdy spieszy się, aby stać się widocznym, ale im głośniejszy hałas, tym silniejsze uczucie pustki.

Frazami sypią się jakby z rozbitego głośnika: ból, zmęczenie, złość, odrobina wstydu. Wszystko pomieszane, jak w głowie po bezsennym tygodniu. Nie ma tu bohaterów – tylko ludzie zmęczeni usprawiedliwianiem się za cudze zasady. Ci, którzy sprzedają sumienie dla oglądalności, i ci, którzy po prostu nie potrafią już milczeć.

W każdym wersie słychać próbę dotarcia nie do tłumu, ale do samego serca. Wydaje się bowiem, że jedyną rzeczą, którą jeszcze można uratować, jest zdolność odczuwania. Nawet na tle szarego świata, gdzie empatia już dawno została zamknięta na klucz, a wszyscy jednocześnie zgubili ten klucz.