Ariana. G.

Pachnie tanim whisky, ambicjami i autoironią zmieszaną z brawurą. Tutaj każdy wers jest jak uderzenie w stół – głośne, ostre, ale z uśmiechem. Świat dzieli się na„ja zrobiłem” i„oni nie potrafili”, a w tym podziale jest pewna sprawiedliwość. Wszystko jest w ruchu: miasta, nazwiska, kraje – a pod skórą kryje się to samo pragnienie udowodnienia, że nie na darmo z błota powstało złoto. Trochę teatru, trochę kryminalnego blasku – i ani odrobiny wstydu za własną zuchwałość. Bo kto powiedział, że prawda nie może brzmieć jak rap przy syrenach i fajerwerkach?