Platzangst

Czasem miłość to nie tylko przytulanie, ale też ostrożny dystans. Kiedy chcesz się rozpłynąć w drugiej osobie, ale w środku wszystko się kurczy, jakby serce nie było organem, a ciasnym pokojem bez okien. Światło miga, powietrze szumi od własnych myśli, a każda próba wpuszczenia kogoś kończy się echem – głośnym jak strach.

Świat wokół mieni się światłami, ale w środku panuje ciemność z pulsem. Wszystko jest zbyt blisko, zbyt głośno, zbyt realne. I nie da się od tego uciec ani logiką, ani muzyką. Po prostu chcesz, żeby ktoś został obok, nie wchodząc do środka. Bo bliżej już boli, a dalej jest zupełnie pusto.