Goodbye Utopia

Czasami wszystko jakby zamarło – powietrze gęstnieje, myśli skrzypią, nawet czas leniwie płynie, jak przegrzany kot na słońcu. Wydaje się, że świat pędzi do przodu, samochody hałasują, ktoś gdzieś się spieszy, a wewnątrz panuje cisza. Taka, w której słychać własne serce, bijące w rytmie pustki.

I właśnie w tej bezruchu nagle budzi się żar. Nie z powodu namiętności, ale z powodu desperackiej chęci, by jakoś spalić stagnację, wypalić beznadziejność. Nafta na ból, ogień na zimno, dźwięk na ciszę. Wszystko po to, aby po prostu poczuć, że krew nadal płynie, a nie stoi w żyłach jak stojąca woda. I niech przed nami jest nieznane – najważniejsze, że nie jest to wieczna pauza.