Pero No

Miłość jak romans na ulicy – brudna, jaskrawa i pachnąca benzyną: gangster i gangsterka, którzy jednocześnie ranią i leczą, pożerają się nawzajem i nie wstydzą się tego. Cała ta namiętność jest przedstawiona jak poemat kryminalny – podarte żagle, glocki dla ochrony i pocałunki, które zapadają w pamięć bardziej niż imiona – zabawne i trochę przerażające, ale nie można oderwać wzroku. To uczucie zakazanego smaku: chce się wymyślić wymówki, mrugnąć do losu i przyznać, że zwyczajne„złe” okazuje się znacznie cieplejsze niż wiele niewyraźnych„dobrych”.