Regime

Gdzieś pomiędzy betonowymi dzielnicami a ponurą ironią wiadomości telewizyjnych żyje energia, która nie wierzy w żadne słowo, ale mimo to idzie naprzód. Tutaj władza to nie tylko polityka, ale także wewnętrzny reżim, w którym każdy dzień jest małym przewrotem. Rymy grzmią jak kule o ściany windy, ironia przelewa się cynizmem, a pod tym wszystkim kryje się zmęczenie niekończącymi się„programami” i„reżimami”.

Satyryczny reportaż z wewnętrznej kolonii: zabawny, zły i boleśnie rozpoznawalny. Słowa jakby kręcą się w zamkniętej windzie z napisem„w górę”, ale przycisk się zablokował. Świat mówi hasłami, ludzie memami, a nawet próba„dekolonizacji” brzmi jak wers z bitu. Wszystko jest mętne, ale dokładnie takie jak życie, w którym prawda już dawno została ukryta pod filtrem państwowej telewizji i czyjejś drogiej oprawki okularów.