Please Don't Hate Me

Czasami miłość kończy się nie wybuchem, ale lekkim echem – jakby ktoś po prostu zamknął drzwi, a wiatr zabrał ostatnie słowa. Bez złości, bez scen, po prostu świadomość, że życie toczy się dalej. Wydaje się, że to boli, ale już nie rozdziera – bardziej przypomina delikatną bliznę, która staje się częścią skóry.

Tu chodzi o dorastanie: nie o urazę, ale o akceptację. O tę rzadką uczciwość, kiedy można odpuścić i nie szukać winnych. Pozostała wdzięczność, wspomnienia, odrobina smutku i poczucie, że wszystko nie poszło na marne. Po prostu czas płynął swoim biegiem, a dwa serca nauczyły się bić w różnych rytmach – spokojnie, bez dramatu, ale nadal prawdziwie.