Ostatni Taniec

Miasto oddycha betonem i brawurą. Nie oczekuje się tu oklasków – po prostu pięknie się tu żyje, w rytmie strzałów, bloków i odliczania dni. Wszystko opiera się na uparciu: cegła po cegle, zwrotka po zwrotce. Pomiędzy gniewem a wiarą w siebie – cienka warstwa kurzu z marzeń, których jeszcze nie zdążyli zetrzeć z trampek. Świat oszalał, ale w środku pozostaje dziwny spokój: bo nawet jeśli wszystko się wali, u swoich zawsze będzie scena, kieliszek i powód, żeby go podnieść za to, że dotarli. Ostatni taniec brzmi głośno – nie o pożegnaniu, ale o dowodzie, że przetrwali, pomimo całego tego betonu.