have mercy

Huk basu, jak młot pneumatyczny uderzający w nerwy. Wszystko wokół – jakby spowite dymem spalonych torów i ambicji. Każdy tutaj mówi głośno, jakby bał się, że nie zostanie usłyszany, ale za całą tą brawurą kryje się to samo – uparta wiara, że dźwięk może uratować. Nie w sensie metaforycznym, ale dosłownym: wyciągnąć z piwnicy, z beznadziejności, z„prawie się poddałem”.

Nie ma tu romantyzmu ulic – tylko ich spalone resztki, zmieszane z autoironią i wytrwałością. Nieważne, kto jest ubrany i kto co strzelił – ważne, że muzyka działa jak zbroja. Kiedy krzyczysz do mikrofonu„nie jestem tu sam”, to nie jest patos, ale prośba, aby ktoś jeszcze odpowiedział echem. I wydaje się, że to echo naprawdę istnieje.