Joya - Radio

Jakby kosmos postanowił przypomnieć sobie o cieple. Wszystko płynie – dźwięki, oddech, granice między snami a rzeczywistością. Gdzieś wśród gwiazd siedzi człowiek na grzybie, obserwuje, jak kwitnie kwiat, i nagle rozpoznaje w nim dawnego przyjaciela – nie z pamięci, ale z tego dziecięcego świata, gdzie cuda nie wymagają dowodów.

Muzyka jakby topi się w słońcu: powolna, lepka, prawie niewyczuwalna, ale jednocześnie wypełniająca wszystko wokół dziwną delikatnością. To nie jest upał, przed którym się chowamy, ale taki, w którym można się całkowicie rozpuścić – po prostu pozwalając sobie nie spieszyć się nigdzie i ponownie poczuć, jak budzi się w nas życie.