WILDFIRE

Gdzieś pomiędzy snem a długim wydechem rodzi się uczucie podobne do gorąca pod skórą. Nie jest to miłość – raczej jej fantom, odbicie niespełnionego marzenia, ale z jakiegoś powodu nadal ogrzewa. Jakby ktoś zostawił włączone światło w pustym pokoju – bezużyteczne, ale przytulne. Łzy płyną nie z bólu, ale z tego, że w końcu wszystko w środku się rozmroziło. I choć nie ma rąk, które trzymają, to jest niebo, w którym można się schować z zamkniętymi oczami. Tam gwiazdy cicho podrzucają węgielki – dokładnie tyle, żeby starczyło do rana.