Damn

Okazuje się, że wolność nie pachnie morzem i wiatrem, jak w filmach. Raczej jak wczorajsza zupa z posmakiem wanny i lekką rozpaczą na dnie kubka. Kiedy nie ma już nic do stracenia, poza własnym ego, a nawet heroizm wydaje się męczący. Łatwiej jest być uczciwym niż silnym. Łatwiej jest przyznać, że wszystkie te„perły” to zwykłe kamyczki, ale za to własne.

Jest w tym coś niemal wzruszającego: próba nie udawania, nie ratowania, nie upiększania historii dla lajków. Po prostu żyć tak, jak się potrafi. Bez zbroi, ale z poranną mdłością spowodowaną nadmiarem prawdy. I gdzieś pomiędzy żalem a ulgą nagle rozumiesz – tak, to jest to. Właśnie tak odczuwa się wolność. Trochę brudno, trochę boleśnie, ale za to prawdziwie.