Cifre

Bębny grają powoli i jakby łagodnie – równym tempem, w którym kryje się zarówno blask, jak i stłumiona groźba. Liczenie„una, două, trei” staje się rytuałem: nie jest to zwykłe odliczanie, ale sposób na utrzymanie porządku w świecie – pieniądze, kobiety,„wszyscy włóczędzy” – wszystko składa się w krótkie, pobudzające formuły, które sprawiają, że chce się tupnąć nogą.

W tekście pojawia się gra liczbami jak w domowych rachunkach: ironia dotycząca długów, odrobina przechwałek i znaczenie„filtra” w życiu, aby się nie wypalić. Brzmi to jak rada z ulicy, a jednocześnie jak osobista zasada: nie pozwól, aby liczby zepsuły ci nastrój, nie zamieniaj wszystkiego w bezsensowną łamigłówkę. Głos prowadzi rachunek i mruga do słuchacza – to delikatnie, to zuchwale.

W finale pozostaje uczucie wspólnej uroczystości: wspólny rachunek, gdzie każdy„raz, dwa, trzy” to zaproszenie do podniesienia kieliszka i śmiechu z kwot. Styl jest ciepły i nieco bezczelny, jak notatka w dzienniku, którą chce się przeczytać ponownie przed wyjściem na miasto.