Cuánto daría

Miłość jest jak dom, w którym zawsze ktoś zapomina zostawić włączone światło. Na początku wydaje się, że to tylko noc za oknem, a potem – że może okna już nie ma. W tej piosence miłość żyje między frazami„wróć” i„już wszystko oddałem”. Między księżycem, który się zmienia, a latem, które zawsze kończy się wcześniej, niż byśmy chcieli.

Brzmi jak rozmowa, którą już dawno trzeba zakończyć, ale serce wciąż trzyma słuchawkę. Ciepło, gorzko, trochę teatralnie – jakby uczucia same próbowały zagrać swoją ostatnią scenę, ale zapomniały kwestii. Pozostaje tylko cisza, w której nawet własny oddech wydaje się wyznaniem.