La Vida.

Pachnie ulicą, benzyną i spokojem, który pojawia się, gdy wszystko jest już ustalone. Nie chodzi tu o gangsterskie przechwałki, ale o przetrwanie z wyprostowanymi plecami i zamkniętymi ustami. Kiedy słowo„rodzina” znaczy więcej niż jakakolwiek transakcja, a„wszystko po staremu” nie brzmi jak stagnacja, ale jak stabilność, za którą płaci się bezsennymi nocami.

Muzyka płynie równo, jak silnik na biegu jałowym, bez fałszu i ozdobników. Jest w niej zmęczona godność i zimna wierność swoim. Nie święty, nie bohater, po prostu człowiek, który zna cenę chleba, milczenia i tych, którzy pozostali przy nim. Reszta to hałas, od którego dawno nauczył się odwracać.