NERA

Pachnie wilgotnym betonem, tanim piwem i dźwiękiem tramwajów – tym samym dźwiękiem, który pozostaje w głowie dłużej niż jakikolwiek beat. Wydaje się, że nikt się tu nie spieszy, ale mimo to wszyscy coś tracą: telefon, sen, zaufanie, ostatnie resztki romantyzmu. Słowa się mieszają, jak kroki po trzeciej w nocy, a rytm żyje własnym życiem – upartym, półśpiącym, ulicznym.

Jest w tym coś beznadziejnie szczerego: handlować sercem, żeby nie być całkowicie pustym. Absurdalna filozofia betonowych podwórek – kiedy nawet z cudzego bólu można zrobić zwrotkę. A między wierszami pojawia się zmęczone„przepraszam”, którego nikt nie zdążył wypowiedzieć na głos.