NAWETT JAK

Nie chodzi tu o marzenia, ale o ruch. Kiedy betonowe podwórka zamieniają się w biura, a hałas silnika w oklaski po napisaniu kolejnego wersu. W każdym słowie czuć zmęczenie, ale też ekscytację: nie zwalniać, dopóki liczby nie ułożą się w wolność. Tam, gdzie inni szukają lajków, słychać ochrypły głos człowieka, który robi swoje – bez filtrów, bez poz.

Wszystko nasycone jest zapachem asfaltu i dumą tych, którzy wybrali nie wygodę, ale drogę. Nie ma tu miejsca na romantyczność: ulice karmią, bity kołyszą, mistrz kręci się, aż spali się lampa w studiu. A mimo to jest ciepło. Ponieważ za tą zbroją kryje się wiara, że praca nie idzie na marne i że nawet w świecie, w którym rządzą liczby, można pozostać sobą.